grafiek – beeldende kunst
fragmenten uit Storytime:
So the city can be described as a text, a legible structure, partially by habit and traditions, partially programmed and controlled by city planners and institutional organizations. Within this text people live and walk around and by doing so, they actualize it, they make the functions manifest. Living in the city they also change meanings, for example by taking shortcuts, using the prescribed space in a different way, by celebrating new festivities in the old squares. So we spend our days in a 3d user’s manual that is rewritten constantly.
So the city is more than just a user’s manual. Victor Hugo taught us that the city is a poem. And of course in this case he was talking about Paris. In his vision the city is álso a text, but it’s an ambiguous one. It’s a text we can read with metaphors, emotions and darkness underneath; with allusion, alliteration and stylistic beauty.
And the flaneur awoke, the universal stranger, using this estrangement to open his eyes and see the beauty of the ordinary, the diverse and the absurd, to notice the poetry of the city. And to this day we need the strange and the estranged, the stranger and the unknown to write and read the poems of our cities.
Storytime (2017) is een korte video (4:19 minuten), bestaande uit meer dan 300 afbeeldingen en een paar korte bewegende opnames. Elke seconde verandert het beeld, vergezeld van een metronoom en een verteller die vertelt hoe de stad een verhaal kan zijn. Het ritme van dit stad-verhaal is zeer strikt, maar het verhaal verandert: de stad kan een gebruikershandleiding zijn, een geschiedenisboek en zeker ook een gedicht.
Semiotische benadering van de stad
Het boek Mythologies van Roland Barthes beschrijft hoe betekenis op verschillende niveaus wordt geproduceerd. In het essay Semiotiek en de stedelijke omgeving geeft Barthes een indruk van hoe een semiotische benadering van de stad eruit zou kunnen zien, hoe het mogelijk zou moeten zijn om te spreken over betekenisproductie van de elementen van de stad, zonder metaforen, wanneer we er echt over kunnen spreken als een taal.
Semiotische theorieën onderwijzen ons dat om verborgen boodschappen te ontrafelen en ons bewust te zijn van de mythen, we in staat moeten zijn om te kijken als een buitenstaander, of op zijn minst met een gevoel van vervreemding. Wat er natuurlijk en vanzelfsprekend uitziet, moet als betekenisvol worden opgemerkt.